دوستان و آشنایان و میزان صمیمیت و اعتماد متقابل بین فرد و آنانی که سرمایه اجتماعی فرد را تشکیل می‌دهند.
امنیت سیاسی: تأمین آزادی‌‌ها و حقوق اساسی فرد، از جمله آزادی بیان و برخورداری از حقوقی چون حق توسعه و پیشرفت، حق ارتباط، حق اطلاع، حق انتخاب غذا و لباس و حق شاد زیستن و…
امنیت اقتصادی و اجتماعی
فضای عمومی‌ کشوری که هویت ملی فرد به آن تعلق دارد و جایگاه و اعتبار آن کشور در جامعه بین‌الملل و جامعه جهانی: زندگی در جامعه ای امن، باثبات، دارای آینده ای مطمئن و نوید بخش و دارای نظام حکومتی که دغدغه‌اش بهبود مستمر کیفیت زندگی مردم باشد.
۲-۲-۲-۱۲-۲- متغیرهای عینی کیفیت زندگی
اما همان گونه که گفته شد، انسان با تصوراتش درباره واقعیت و برداشت‌‌ها و ذهنیت‌‌هایی که درباره واقعیت دارد، زندگی می‌کند.
از این رو، متغیرها و مؤلفه‌‌های ذهنی کیفیت زندگی نیز از اهمیت بالایی برخوردارند و چه بسا بخش مهمی‌از احساس نارضایتی مردم مرفه در جوامع پیشرفته ناشی از عوامل ذهنی باشد. زیرا در این جوامع، شرایط عینی مطلوب، برای بخش‌‌های مهمی‌از جمعیت، تا حدودی تحقق یافته است.

مهم‌ترین معیارهای ذهنی کیفیت زندگی، به این شرح‌اند (خوارزمی،۱۳۸۸):
نگاه فرد به زندگی : نگاه فرد به مرگ عزیز، رنج، بیماری، درد، کمبودها، فقرو محدودیت‌‌ها؛ تعریفی که شخص از زندگی و معنای آن دارد؛  فلسفه ای که آگاهانه برای زندگی خویش تعریف کرده و یا ناخودآگاه در ذهن دارد؛ نگاهش به طبیعت و به هستی. به طور کلی جهان بینی فرد که نگاهش را به زندگی شکل می‌دهد. جهان بینی آموختنی است.
این احساس فرد که حقوقش، البته حقوقی که بدان آگاهی دارد، تا چه حد در جامعه تأمین و یا پایمال می‌گردد.
ارزیابی فرد از این که تلاش‌‌های خانواده و جامعه تا چه حد به بهبود زندگی او و تأمین نیازهایش کمک کرده است.
نیازهای فرد، که به ویژه در جهان امروز، از ترکیبی پر تنوع و مدام در حال تغییر برخوردار است. فهرست نیازهای انسان معاصر به دلیل زندگی در محیطی که به شدت تحت کنترل بازاری است که محرکه‌اش نوآوری است، از مرز هزار نیاز گذشته است. موتور اقتصاد مدرن، مصرف لجام گسیخته است و جامعه مدرن بدون رشد مصرف نمی‌تواند به حیات خود ادامه دهد.
در این معنا و با توجه به قابلیت شگفت انگیز ذهن انسان در تعریف و بازسازی واقعیت و توانایی دستکاری در جهان بینی، می‌توان گفت نیازهای معنوی نقشی اساسی در کیفیت زندگی انسان دارند.
۲-۲-۲-۱۲-۲-۱- نیازهای معنوی کیفیت زندگی
کنجکاوی : انسان موجودی است که با کنجکاوی خود نه تنها به کشف و دستکاری در قوانین بنیادین طبیعت از جمله قوانین ماده و اطلاعات و ژن دست زده و برای خود سپهری آفریده، متفاوت با سپهر طبیعی و البته مصنوع انسان، بلکه افزون بر آن، می‌تواند فارغ از دغدغه کشف و یا اختراع و دستکاری و خلق، آزاد و بی خیال به تماشای طبیعت بنشیند و از درک سحر و افسون و کشف رازهای آن غرق در حیرت و لذت شود(خوارزمی،۱۳۸۸).
میل به شناخت و درک و فهم جهان پیچیده و پرابهام و گیج کننده
تخیل و تجسم : ساختن واقعیت به هر شکل آن در ذهن و خیال و تلاش برای تحقق آن در قالب هنر، علم و تکنولوژی
میل شدید به رشد و توسعه و یادگیری مستمر
نیاز به جستجوی معنایی برای هستی و سعی در تعریف این معنا در رابطه خود با دیگران که تجلی آن عشق  است و یا یافتن معنایی در رابطه با طبیعت ویا فضا و کیهان و یا در رابطه با خدا و با کل هستی.
نیاز به خود شکوفایی و تعالی و توسعه مستمر که به گفته ابراهام مزلو، روان شناس، عالیترین سطح نیاز انسان است.
۲-۳- پیشینه پژوهش
در این بخش به معرفی و ذکر مطالعات مربوط به موضوع پژوهش پرداخته می شود.
۲-۳-۱- مطالعات داخلی
حمایت طلب (۱۳۸۲) در پژوهشی نشان داد که میزان رضایت از زندگی دانشجویان ورزشکار بیشتر از دانشجویان غیرورزشکار است.
حامدی نیا و گلستانی (۱۳۸۳) کیفیت زندگی مربوط به تندرستی در بین اعضای هیئت علمی فعال و غیرفعال از نظر بدنی در دانشگاه سبزوار بررسی کردند و دریافتند که اعضای هیئت علمی فعال در مقایسه با اعضای غیرفعال از کیفیت زندگی بهتری برخوردار بودند.
در مطالعه ای بذرافشان و حمیدی زاده در سال ۱۳۸۶ به بررسی تاثیر ورزش بر کیفیت زندگی زنان سالمند عضو کانون روزانه جهان دیدگان شهر شیراز پرداختند و در مطالعات خود نتیجه گیری نمودند که با بکارگیری یک برنامه ورزشی منظم، می توان سطح کیفیت زندگی سالمندان را افزایش داد.
پوردهکردی و همکاران در سال ۱۳۸۶ با بررسی تاثیر برنامه ورزشی بر کیفیت زندگی سالمندان شهرکرد به این نتیجه رسیدند که با بکارگیری یک برنامه ورزشی و فعالیت فیزیکی مداوم و منظم می توان ابعاد مختلف کیفیت زندگی ، بخصوص عملکرد فیزیکی و افزایش نقش را در فرد افزایش داده و باعث استقلال بیشتر فرد سالمند در انجام کارهای شد و به فرایند پیری موفق، کمک زیادتری نمود تا بتوان از این طریق از تجربیات ارزشمند سالمندان در راستای اعتلای جامعه در ابعاد مختلف استفاده لازم را نمود.
عباسی و همکاران (۱۳۸۶)، در مطالعه ای با عنوان تاثیر برنامه ورزشی پیاده روی خانگی بر کیفیت زندگی و توانایی عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی نشان دادند که فعالیت های ورزشی پیاده روی می تواند به عنوان یک روش درمانی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی به کار رود؛ زیرا باعث بهبود کیفیت زندگی و نیز توانایی عملکردی و ظرفیت ورزشی بیماران می گردد.
حمیدی زاده و همکاران در سال ۱۳۸۷ در پژوهشی با عنوان بررسی تاثیر برنامه ورزشی گروهی بر کیفیت زندگی سالمندان در سال ۸۶-۸۵ به این نتیجه رسیدند که با بکارگیری یک برنامه ورزشی منظم، مداوم و دارای پذیرش خوب از سوی سالمندان، می توان سطح کیفیت زندگی را در ابعاد مختلف در این افراد افزایش داد و راه را برای سالم پیرشدن و برخوردار بودن از سلامتی در این دوره از زندگی هموار نمود.
صفانیا و همکاران (۱۳۸۸)، در پژوهشی با عنوان مشارکت در فعالیت های ورزشی اوقات فراغت و کیفیت زندگی در افراد جانباز و معلول فعال و و غیرفعال به این نتیجه رسیدند که بین ابعاد کیفیت زندگی(سلامت جسمانی، وضعیت روانی، روابط اجتماعی و قلمرو محیطی) و کیفیت زندگی افراد معلول فعال و غیرفعال تفاوت معناداری وجود دارد ولی بین مشارکت در فعالیت های ورزشی و (کیفیت زندگی، روابط اجتماعی، وضعیت روانی و قلمرو محیطی) ارتباط معناداری وجود ندارد؛ در حالی که بین شرکت در فعالیت های ورزشی و سامت جسمانی رابطه معناداری وجود دارد.
شهرجردی و همکاران(۱۳۸۸)، مطالعه ای با عنوان تاثیر تمرینات قدرتی و استقامتی بر کنترل قندخون، کیفیت زندگی و سلامت روان زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام دادند، نشان دادند که تمرینات قدرتی و استقامتی بر کنترل قند خون، کیفیت زندگی و سلامت روان بیماران دیابتی تاثیر دارند؛ اما تاثیر تمرینات بر کیفیت زندگی این بیماران بیشتر است.
در مطالعه ای که قلی زاده و همکاران (۱۳۸۸)، به مقایسه کیفیت زندگی دانشجویان ورزشکار با دانشجویان غیرورزشکار پرداختند، نشان دادند که بین افراد ورزشکار و غیرورزشکار در متغیر رضایت از زندگی تفاوت معناداری وجود دارد؛ بدین معنی که افراد ورزشکار رضایت زندگی بیشتری نسبت به افراد غیرورزشکار دارند.
سردار و همکاران (۱۳۸۸)، در پژوهش خود که به بررسی تاثیر تمرین های ورزشی هوازی بر سلامت روان، ابعاد نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی، کارکرد اجتماعی و افسردگی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ پرداخته بودند؛ به این نتیجه رسیدند که تمرین ورزش هوازی به مدت ۸ هفته، تاثیر معنی داری بر سلامت روان، خرده مقیاس های نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی داشت؛ بدین معنی که ورزش های هوازی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ می تواند نمونه ای از برنامه های ارتقاء سلامت باشد و در افزایش سلامت روان بیماران دیابتی موثر باشد.
مختاری و قاسمی در سال ۱۳۸۹ به در پژوهشی به مقایسه کیفیت زندگی و سلامت روان سالمندان ساکن و غیرساکن سرای سالمندان پرداختند و به این نتیجه رسیدند که بین کیفیت زندگی، سلامت روان و کلیه خرده مقیاس های این دو متغیر تفاوت معنی داری وجود دارد و سالمندان غیرساکن از کیفیت زندگی و سلامت روان بهتری برخوردار هستند.
اصلانخانی ، محمد علی و دیگران در سال ۱۳۸۹ تحقیقی با عنوان تاثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ترکیبی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان، به این نتیجه رسیدند که جهت افزایش قدرت عضلانی اندام های تحتانی و بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان بهتر است مربیان از تمرینات قدرتی و ترکیبی (ذهنی-بدنی) استفاده کنند.
برنا و همکاران (۱۳۸۹) در تحقیقی در مورد تاثیر تمرینات منظم بر میزان شادکامی و سلامت روانی سالمندان زن نتایج نشان دادند زنان سالمندی که در تمرینات ورزشی و فعالیت های بدنی شرکت می کنند، در مقایسه با سالمندان غیرورزشکار از سلامت روانی و شادکامی بیشتری برخوردارند.
در پژوهشی تحت عنوان اثربخشی پیاده روی بر عملکرد روانی اجتماعی مرتبط با کیفیت زندگی مردان سالمند که توسط کریمی طرقبه و همکاران (۱۳۸۹) انجام شده، نتایج نشان می دهد که انجام پیاده روی منظم با مقدار تمرینی اثربخش و استاندارد برای سالمندان می تواند زمینه ارتقاء کیفیت زندگی آنان را فراهم سازد.
ازکیا و همکاران (۱۳۸۹) به مقایسه کیفیت زندگی زنان شرکت کننده در ورزش همگانی و زنان غیرفعال در این پرداختند. نتایج اصلی تحقیق نشان داد که کیفیت زندگی زنان شرکت کننده در ورزش همگانی از کیفیت زندگی افراد غیرشرکت کننده در ورزش همگانی بهتر است که دلیل آن می تواند نقش مثبت ورزش بر شاخص های اصلی کیفیت زندگی(جسمی،روانی،اجتماعی) در افراد شرکت کننده در ورزش همگانی باشد.
رمضانی و همکاران (۱۳۸۹)، در تحقیقی که به مقایسه کیفیت زندگی افراد شرکت کننده و غیرشرکت کننده در ورزش های همگانی پرداخته بودند اعلام کردند که بین کیفیت زندگی افراد شرکت کننده و غیرشرکت کننده در ورزش های همگانی تفاوت معنی داری وجود دارد و به عبارت دیگر کیفیت زندگی، وضعیت خرده مقیاس های بهزیستی بدنی، رضایت شغلی، روابط اجتماعی و رفتار خلاق و مبتکرانه افراد شرکت کننده در ورزش های همگانی نسبت به افراد غیرشرکت کننده بهتر بود. همچنین کیفیت زندگی مردان و زنان شرکت کننده در ورزش های همگانی بهتر از مردان و زنان غیر شرکت کننده بود.
در پژوهشی برزو و همکاران در سال ۱۳۹۰ با هدف بررسی تاثیر برنامه ورزشی هوازی بر کیفیت زندگی سالمندان ۷۵-۶۰ مقیم سرای سالمندان شهرستان اهواز انجام شد و یافته های پژوهش نشان داد که اجرای یک برنامه ورزشی مدون و گروهی باعث پیشرفت و توسعه ابعاد مختلف کیفیت زندگی در سالمندان می شود.
کارگرفرد و همکاران وی در پژوهشی در سال ۱۳۹۰ که با عنوان تاثیر یک دوره ورزش درمانی در آب بر کیفیت زندگی، اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به هموفیلی، به این نتیجه رسیدند که این گونه ورزش ها بر کیفیت زندگی و اضطراب و افسردگی بیماران تاثیرگذار است.
ثنایی و همکاران (۱۳۹۰)، در تحقیق خود به بررسی اثر فعالیت های بدنی بر کیفیت زندگی و امید به زندگی در بین سالمندان استان مازندران پرداختند و نتایج آنها نشان داد فعالیت بدنی کاری، فعالیت بدنی ورزشی و فعالیت بدنی اوقات فراغت بر کیفیت زندگی سالمندان اثر گذار است.
حسینی و همکاران (۱۳۹۰)، در تحقیقی با عنوان تاثیر یک دوره تمرین ثبات دهنده مرکزی و تمرینات قدرتی بر برخی فاکتورهای آمادگی جسمانی در مردان سالمند، به این نتیجه رسیدند که اعمال دوره تمرین های ثبات دهنده مرکزی به واسطه افزایش بیشتر تعادل و همچنین افزایش فعالیت فیزیکی، با بهبود استقلال زندگی سالمندان همراه است که سرانجام موجب مشارکت بیشتر آنان در جامعه خواهد شد.
سلیمانی و همکاران (۱۳۹۱) در پژوهش خود به تاثیر ۱۲ هفته تمرینات ایروبیک و ورزش در آب بر کیفیت زندگی و شادکامی زنان غیرورزشکار میانسال پرداختند و نتایجشان نشان داد که تمرینات ایروبیک و ورزش در آب بر کیفیت زندگی و شادکامی زنان میانسال تاثیرگذار بوده است.
کوزه چیان و همکاران در سال ۱۳۹۱ به مقایسه عزت نفس و رضایت از زندگی دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار در دانشگاه تربیت مدرس پرداختند و به این نتیجه رسیدند که فعالیت ورزشی توانایی ارتقاء سطح عزت نفس و رضایت از زندگی را دارد.
علمازاده و همکاران (۱۳۹۱) در تحقیقی به بررسی تاثیر ورزش در آب بر کیفیت زندگی بیماران پانیک پرداختند و به این نتیجه رسیدند که پس از ۱۲ هفته ورزش در آب، کیفیت زندگی کل، کیفیت زندگی عمومی، سلامت عمومی، سلامت روانی، روابط اجتماعی، سلامت محیط زندگی و سلامت جسمانی در بیماران پانیک افزایش یافته است.
در مطالعه ای رشیدی و همکاران (۱۳۹۱)، به بررسی اثر هشت هفته تمرین پیلاتس بر کاهش افسردگی زنان یائسته مبتلا به افسردگی نشان دهنده ی تاثیر مثبت ورزش بر کاهش افسردگی و بهبود وضعیت روانی آنها بود.
مسعود یمینی فیروز (۱۳۹۱) در تحقیقی ارتباط بین شرکت در فعالیت های بدنی اوقات فراغت و کیفیت زندگی دانشجویان استان مازندران را مطالعه قرار دادند که به طور کلی یافته ها نشان داد که انجام فعالیت بدنی می تواند نقش موثری در بهبود کیفیت زندگی دانشجویان داشته باشد.
خسروی فر زهرا (۱۳۹۲)، در تحقیقی به بررسی‌ مقایسه کیفیت زندگی‌ زنان شرکت کننده و غیره شرکت کننده در ورزش پرداخت که نتایج آن نشان داد حیطه‌های مربوط به کیفیت زندگی‌ یعنی‌ سلامت جسمانی، سلامت روانی‌، روابط اجتماعی و سلامت محیط در زنان شرکت کننده در ورزش نسبت به زنانی که شرکت نمی‌کردند، بهتر می‌‌باشد.
در تحقیقی مختاری و همکاران (۱۳۹۲)، به بررسی تاثیر برنامه تمرین پیلاتس بر عوامل روانی و اجتماعی مرتبط با افتادن در سالمندان پرداختند و نتایج تحقیق نشان داد شرکت در تمرینات پیلاتس می تواند به کاهش سطوح افسردگی و بهبود کیفیت زندگی که از عوامل کلیدی مرتبط با افتادن در سالمندان می باشد، کمک کرده و به ایفای نقش فعال تر در جامعه و افزایش تعاملات اجتماعی و فرهنگی آنان منجر شود.
شجاع الدین و دانش پور (۱۳۹۲)، در پژوهشی به بررسی تاثیر یک دوره تمرین استقامتی در آب بر سلامت عمومی روان مردان سالمند پرداختند و نتایجشان نشان داد که تمرین استقامتی در آب نسبت بر سلامت عمومی روان، اضطراب و بی خوابی، نشانه های بدنی، کارکرد اجتماعی و افسردگی نقش مثبت و اثر گذاری دارد.
عظیم زاده و همکاران (۱۳۹۲)، در پژوهشی به بررسی تاثیر ورزش تای چی چوان بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به مالتیپل اسکروزیس پرداختند و نتایج آنها نشان داد که انجام ورزش تای چی چوان می تواند سبب ارتقای میزان کیفیت زندگی بیماران ms گردد.