بعد از انجام Single-PCR، با بهره گرفتن از روش Triplex-PCR به شناسایی گونه های حاوی سه ژن مقاومت پرداختیم .
شکل(۴-۱۱) نتایج حاصل از الکتروفورز از ژن های مورد بررسی الف) تک باند ها در سمت چپ نتیجه ی PCR Single-ب)در سمت راست
PCR-Triplex
چاهک اول) مارکر (DNA 100bp).
چاهک دوم) محصول تکثیریافته فاقد ژن از نمونه بالینی.
چاهک سوم) محصول تکثیریافته ژن aac(6′)-Ie-aph(2″)-Ia ( 369 bp ) در نمونه بالینی موردبررسی.
چاهک چهارم) محصول تکثیریافته ژن aph(3′)-IIIa(523p) درنمونه بالینی مورد بررسی.
چاهک پنجم) محصول تکثیریافته ژن ant(4)-Ia(296bp) در سویه بالینی مورد بررسی.
چاهک ششم) محصول تکثیریافته از سه ژن aac(6′)-Ie-aph(2′’)-Ia، aph(3′)-IIIa، ant(4)-Iaدر نمونه های بالینی مورد بررسی.
درصد فراوانی سویه های انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم که دارای بیش از یک ژن مقاومت به دو یا سه آنتی بیوتیک آمینوگلیکوزید بودند در جدول زیر نشان داده شده است.
جدول(۴-۳) درصدفراوانی سویه های انتروکوک حاوی بیش از یک ژن در نمونه های بالینی

ژن مورد نظر
تعداد
فراوانی

aac(6′)-Ie-aph(2′’)-Ia ، aph(3′)-IIIa
۱۹
۶/۱۲%

aac(6′)-Ie-aph(2′’)-Ia ، ant(4)-Ia
۳۹
۲۶%

ant(4)-Ia ، aph(3′)-IIIa
۱۶
۶/۱۰%

، ant(4)-Ia ، aph(3′)-IIIa aac(6′)- Ie-aph(2′’)-Ia
۱۲
۸ %

بعد از انجام PCR مشخص شد ۳۱ سویه(۵/۲۱ %) هم دارای ژن مقاومت aac(6′)-Ie-aph(2″)-Ia و هم در روش دسیک دیفیوژن به جنتامایسین مقاومت نشان دادند. ۳۲ سویه (۲/۲۲%) دارای ژن aph(3′)-IIIa مقاوم به استرپتومایسین بودند که در روش دیسک دیفیوژن نیز به دیسک استرپتومایسین مقاومت از خود نشان دادند و ۵۶ سویه(۳۸%) دارای ژن ant(4)-Ia و مقاومت به سایر آمینوگلیکوزیدها را از خود نشان دادند.
۴-۶-بحث
علی رغم کاربرد گسترده آنتی بیوتیک ها به ویژه پنی سیلین و کشف عوامل ضد میکروبی جدید، انتروکوک ها همچنان به عنوان سر دسته ی علل شایع عفونت های بیمارستانی به ویژه در ICU هستند. انتروکوک ها عمدتا توسط دست های پرسنل بیمارستان که ممکن است در دستگاه گوارش خود ناقل انتروکوک باشند از یک فرد به فرد دیگر و یا گاهی از طریق وسایل پزشکی منتقل می شوند. در بیماران شایع ترین محل های عفونت عبارتند از: دستگاه ادراری، جراحت ها، سیستم صفراوی و خون. انتروکوک ها ممکن است در نوزادان مننژیت و باکتریمی ایجاد کنند و در بزرگسالان می توانند اندوکاردیت ایجاد نمایند. با این وجود انترو کوک ها معمولا در عفونت های داخل شکمی، جراحت ها، عفونت های ادراری و سایر عفونت ها همراه نمونه های دیگری از باکتری ها در محیط کشت رشد می کنند به همین دلیل تعیین نقش بیماری زایی انتروکوک ها مشکل است (زاریلی و همکاران، ۲۰۰۵،فیض آبادی و همکاران،۲۰۰۶).
گفته می شود که انتروکوکس فکالیس با ۹۰% بروز و بعد از آن انتروکوکوس فاسیوم با ۱۵-۱۰ % بروز، شایع ترین علت در عفونت های انتروکوکی هستند. ظهور آن ها در دو دهه ی اخیربه صورت چشمگیری افزایش پیدا کرده است.(مارای، ۱۹۹۷؛ جمت، ۲۰۱۲) مصرف بی رویه ی آنتی بیوتیک هایی مانند آمینوگلیکوزیدها، سفالوسپورین ها، آزترئونام ها، خانواده ی بتالاکتام ها، تری متوپریم و… موجب افزایش مقاومت و پیشرفت باکتری شده است.(لیو، ۲۰۱۳). هرچند که به نظر می رسد انتروکوک ها برای بدست آوردن ژن های مقاومت و انتقال آن ها مستعد هستند( ورنر، ۲۰۱۳). این دو عامل سبب شده است که امروزه با پدیده‏ی HLAR مواجه شویم.

ازجمله مکانیسم های مولکولی که در ایجاد مقاومت در انتروکوک ها نقش دارند عبارتند از: تولید آنزیم های بتالاکتاماز های کدشده توسط پلاسمیدها، مقاومت ذاتی کد شده توسط کروموزوم نسبت به سفالوسپورین ها، همچنین مطالعات نشان داده که این مقاومت دارویی در انتروکوک ها می تواند توسط عناصر ژنتیکی قابل انتقال مانند اینتگرون، ترانسپوزون ها و IS کد شده باشد و به وسیله آن ها انتقال یابد(صمدزاده، ۱۹۹۰).